بی‌‌تفاوتی‌ شبیه سرماست .

از بافت‌های سطحی پوست آغاز می‌شود و در اعماقِ حفره‌ی سینه‌ات جای دنجی برای خودش پیدا می‌‌کند تا سرِ فرصت دور قلبت تار بزند . تا سر فرصت پیچک وار دورِ ساق‌های پا بپیچد و جوانه‌هایش را در پاشنه‌ها فرو کند . تا سر فرصت در رگ‌های دستانت ریشه بدواند در بستر ناخن‌ها بتابد . تا میلِ نوازش را در انگشتانت بخشکاند . تا پلک‌ها را بر عشق به دنیا ببندی . رویت را از آدم‌ها بگردانی نفسِ عمیقی بکشی و برای همیشه بروی ... و زمستانی که در وجودِ من چهار نعل می‌تاخت آمده بود تا هرگز نرود ..

| نیکی فیروزکوهی |