نه یادم می‌کنی نه می روي یاد

به نیکی باد یادت اي پریزاد

عجب نبود کنی فایز فراموش

فراموشی‌ست رسم آدمیزاد

دل از من چشم شهلا دلبر از تو

لب خشکیده از من کوثر از تو

بنه بر جان فایز منت از لطف

سر از من سینه از من خنجر از تو

دلا تا چند در آزارم از تو

گهی نالان، گهی بیمارم از تو

تو فایز در جهان بدنام کردی

برو اي دل که من بیزارم از تو

دو گیسو رابه دوش انداختی تو

ز ملک دل دو لشکر ساختی تو

به استمداد چشم و زلف و رخسار

به یکدم کار فایز ساختی تو

غمم بیحد و دردم بی عدد

فغان کاین درد مو درمان نداره

خداوندا ندونه ناصح مو

که فریاد دلم بی‌اختیاره

دلی دیرم که بهبودش نمی‌بو

سخنها میکرم سودش نمی‌بو

ببادش می دهم نش میبرد باد

در آتش می‌نهم دودش نمی‌بو

خوش آن ساعت که یار از در آیو

شو هجران و روز غم سر آیو

زدل بیرون کنم جانرا بصد شوق

همی واجم که جایش دلبر آیو